مرحوم سید احمد حسینی/ چسبی به نام زخم غزل متن
شـعـر دنـیـای بـهـتـری آورد...مرحوم سید احمد حسینی/ چسبی به نام زخم غزل متن
شـعـر دنـیـای بـهـتـری آورد...درباره من
من به شکل ویژه‌ای
مرحوم سید احمد حسینی هستم.
شما را نمی‌دانم.
از این قلم منتشر شده است:
1 - مجموعه غزل‌متن شاید باز هم بنویسم/ نایاب
2 - مجموعه غزل‌متن چسبی به نام زخم/ چاپ ششم
3 - طهران خیابان جمهوری/ برگردان به فرانسه - انگلیسی/ چاپ دوم
4 - مجموعه غزل‌متن ساراییسم/ چاپ هفتم
5 - چهار بیست ویک/ برگردان به ایتالیایی/ چاپ دوم
6 - غزل روزگار ما (جلد اول)/ چاپ پنجم
7 ـ سه بعلاوه یک / چاپ دوم
8 ـ آلبوم صوتی سعادت آباد/ پخش دوم
9 ـ سیزده ـ پنجاه و نه/ چاپ چهارم
10 – مجموعه غزل‌متن احمدشاه/ چاپ چهارم
11 ـ مجموعه غزل‌متن از توریسم تا تروریسم/ چاپ سوم
12 ـ مجموعه غزل‌متن چقدر قیافه‌ی شما برایم آشنا نیست/ چاپ سوم
13 ـ کسی که مثل هیچ‌کس نیست/ فروغ فرخ‌زاد/ به کوشش و تصحیح
14 ـ مجموعه غزل‌متن طبقه‌ی اول ـ اول شرقی/ چاپ دوم
15 ـ فوکوس/ شعر و عکس
16 ـ غزل روزگار ما (جلد دوم) / چاپ دوم
17 ـ خصوصن آبی/ چاپ دوم
18 ـ از امیرآباد تا امین‌آباد
19ـ لطفن صندلی عقب بشینید/ داستان مینی‌مال
20 ـ منظومه ی شمسی/ گزیده مقالات شمس تبریزی
21 - چرا به ما آزادی نمی دهید دو کلمه شعر بنویسیم؟!
ادامه...
زن/ جیر
زنی که روز
ندارد زنی که شب دارد
زنی که درد ندارد زنی که تب دارد...
زنی که
داغ غمی ناگزیر در قلبش
و حس تلخ «جدایی بی سبب» دارد
زنی که واکنش
یک کنش درون خود است
زنى که مشکل او ریشه در عصب دارد
زنی که با همه‌ی‌ی زن شدن
موافق نیست
و از لحاظ زبانی به زن نسب دارد
زنى که حاصل یک انقلاب بیرونی‌ست
زنی که حامل
یک جبر کاملن تلخ است
زنی که جبرترین
جبر ممکن جبر است
زنی که زیر لبش با خودش می‌اندیشد
که زن
همیشه به زن بودنش لقب دارد
زنی که
هیچ‌کسی
عاشقش نخواهد شد
زنی که حرف ندارد...
زنی که لب دارد
طبقه‌اول ـ اول شرقی/ مرحوم سید احمد حسینی/ نشر نیماژ
مرا به او بخواهانید او شخصن مرا نمی‌خواهد/ به رضا براهنی
گفتند بهار
پشت هم گریه کنیم
بگذار که با شروع غم گریه کنیم
تا باورشان شود که ما یک نفریم
بگذار که تا به جای هم گریه کنیم
طبقه اول ـ اول شرقی/ مرحوم سید احمد حسینی/ نشر نیماژ
صدایت می‌زنم: خصوصن آبی!
اگر تنهایی اجازه می‌داد و ترس از نوشتن همراهم نبود.
اگر ترس از نوشتن نبود هیچ‌وقت تو را خصوصن آبی خطاب نمی‌کردم.
و اگر خصوصن آبی نبود به خاطر این‌همه تنهایی می‌مُردم.
حالا به افتخار تمام ترس‌هایم صدایت می‌زنم.
ای که از گوشه‌ی چشمانت بهار آغاز می‌شود و زیبایی، کلمه را پیدا می‌کند و به شکوفایی می‌رسد.
به همین خاطر نه به خاطر خاطره‌ای، بلکه تنها به همین خاطر صدایت می‌زنم: خصوصن آبی!
موقعیت مکانی در دسترس نیست/ طبقه‌ی اول ـ اول شرقی
من را بگیر در بغلت افتخار کن
با من به شیوه‌ی‌ی خود من انتحار کن
تنهایی‌ام بزرگتر از فهم واژه‌هاست
جای‌ی کسی که نیست به من افتخار کن
شلیک کن به سمت خودتت...
سمت مرگ...
من...
شلیک می‌کنم به خودم
تو فرار کن
با خود ببر مرا به جهان نبودها
این‌بار پای‌ی زندگی من قمار کن
...
...
هرمنوتیک/ مجموعه غزل‌متن طبقه‌ی اول ـ اول شرقی/ نشر نیماژ
فقط
مخاطب اول به شخصه می‌داند
که شخص اول این شعرها
زنی آبی‌ست
و یا مخاطب اول به شخصه
فهمیده
که در ادامه‌ی‌ی چشمت ترانه‌ی‌ی نابی‌ست
و در ادمه‌ی‌ی اول به شخصه کافی بود
که هر چه از تو نوشتم
دلیل بی‌تابی‌ست
و یا مخاطب اول
به شخصه حدس زده
که شعر حادثه‌ی‌ی اشتیاق بی‌خوابی‌ست
و در ادامه
مخاطب به خانه خواهد رفت
و در ادمه مخاطب بهانه می‌گیرد
و در ادمه مخاطب دچار تردید است
و در ادامه
مخاطب به شخصه می‌میرد
و در ادمه مخاطب که نمره خواهد داد
بدون شک تهِ این شعر می‌نویسد
20
